De reden dat ik moest stoppen met ballet kwam door een blessure. Rond mijn 16e kreeg ik Pfeiffer. Vermoeidheid en lusteloosheid sloop er bij in. Ik kon dit allemaal wel aan vond ik zelf, bleef keihard doorwerken en liet mij er niet van weerhouden hetgeen te doen wat ik wilde doen. Tja.. een blessure was dus niet zo vreemd. Helaas is deze nooit weggegaan en heb ik hier nog jaren last van (gehad). Ohja, en toen kreeg ik ook Cytomegalie (CMV virus) en de ziekte van Lyme.
Negen jaar geleden heb ik voor het laatst gedanst. Niet mogelijk zou je denken.. Ik heb het daarom twee jaar terug toch weer geprobeerd, maar ik vond het een stuk minder leuk. Ik kon bepaalde
poses en pasjes (in mijn ogen) niet perfect doen en daar begon ik me aan te irriteren. Ik ben er nog steeds van overtuigd dat iedereen deze stijl van dansen moet uitproberen, ik heb alleen voor
mijzelf de lat nog te hoog liggen waardoor ik er nu nog niet maximaal van kan genieten.
Deze periode heeft mij gemaakt tot wie ik nu ben. De kwaliteiten, zoals harde werker, perfectionist en kunst/cultuur liefhebber die ik al bezat zijn sterker geworden. Nu tijdens mijn huidige baan
merk en zie ik hoe groot het verschil is tussen werknemers die ooit of nog steeds hard hebben gewerkt voor iets, of het nou school, sport, baan of hobby is geweest. Deze groep heeft een doel,
laat zich niet snel afleiden en vindt dat niet-werk gerelateerde zaken thuis gedaan moeten worden. Petje af!
Reactie schrijven