Mijn blessure zat in mijn heupen. Ik kon mijn benen niet meer vrij bewegen en een aantal oefeningen in de les niet meer uitvoeren. Hoe dat voelt, een blessure hebben terwijl je continu bezig bent
met je lichaam en met je toekomst? Ja, verschrikkelijk!
Van fysio's tot verschillende therapeuten om te kijken of ze wat met mijn pijn konden doen. Van tape tot triggerpoint naaldjes (dry needling) in mijn heupen en billen and so on. Wat ik nog het ergste vond is dat ik niet
hetgeen kon doen wat ik wilde: dansen! Mijn klasgenoten gingen verder, leerde nieuwe oefeningen en ik, ik zát uiteindelijk in de lessen omdat mijn lichaam protesteerde.
Ik ben afgestudeerd aan de NBA opleiding, ook al kon ik niet gehele lessen meedoen en waren
hoge benen een no go voor mij geworden. Ik ben blij dat ze door mijn blessure heen hebben gekeken en mij toch goed genoeg vonden om af te laten studeren. Zodoende ging ik ook audities doen voor
een bachelor dansopleiding. Daar kwam ik mezelf pas echt tegen: ik kon niet mijn beste ik laten zien en dat vond ik verschrikkelijk, helemaal in een wereld waarbij 80% werken als onvoldoende
wordt beschouwd. Ik werd niet aangenomen. Dit was voor mij een moment waarop ik eindelijk toe kon geven dat dit geen toekomst meer had.. Ik moest wat anders gaan zoeken.
Reactie schrijven