Tijdens mijn intensieve tijd aan de Nationale Ballet Academie kreeg ik pfeiffer. Ik was toen
zestien. No big deal, gewoon keihard doorgaan, dacht ik. Ik wilde geen quitter zijn en mijn droom blijven vervullen. Maar, het werkte niet, pfeiffer en een topsport uitoefenen gingen niet samen,
ik kreeg blessures.
Nu, negen jaar later, voel ik de beslissing van toen nog steeds. Ik heb er geen
spijt van, ik ben nou eenmaal een doorzetter en ik wil doorgaan no matter what, maar ik heb nog steeds last van dezelfde blessure die ik toen der tijd heb opgelopen. Ik merk dat ik bepaalde
dingen, zoals een stuk wandelen minder goed trek dan voordat ik de blessure kreeg.
Het is misschien raar, maar ik zie het (nu) niet (meer) als iets vervelends. Ik zie het als een gevoel dat mij terugbrengt naar een hele mooie tijd, een tijd waarin ik alles heb gegeven om mijn
droom waar te maken en waarin ik zoveel geleerd heb. Toch denk ik soms wel, what if.. Wat als ik wel rustiger aan had gedaan, had die blessure dan misschien weer overgegaan? Had ik dan nu nog
steeds een danseres kunnen zijn? Had ik de vrienden van toen dan nog gehad?
Reactie schrijven