De eerste weken gingen voorbij en toen zat ik ineens naast hem tijdens een les. Ik vond het super spannend, maar wilde ook een beetje stoer overkomen en dus begon ik te praten met hem. Hij kon er
gelukkig ook wat van en we hadden de meest fascinerende gesprekken tijdens deze les. Het ijs was gebroken en sindsdien spraken we elkaar steeds vaker.
We hadden het een aantal maanden super leuk maar legde er geen label op (ook al had ik dat wel graag gewild!). Na ongeveer een jaar kregen we dan eindelijk echt verkering en kon ik met volle
overtuiging zeggen dat ik een vriendje had! Wel deden we alles rustig aan, hielden onze vrienden gescheiden en gingen niet vaak mee naar elkaars familie. Dit kwam pas na ongeveer 5 jaar een
relatie gehad te hebben en sindsdien werd alles 'meer'.
Na zeven jaar gingen we samen wonen. Je hoort van veel mensen dat dat toch wel wennen is, je bent nog vaker bij elkaar en je deelt daadwerkelijke spullen en kosten met elkaar. Ik vond dat zeker
ook wel wennen! Als perfectionist wil je dat alles op een bepaalde manier
gaat en staat.. Tja, daar kon ik mijn vriend niet allemaal mee opzadelen natuurlijk! Al dacht ik wel.. het is toch niet zo moeilijk om de gordijnen open te doen, de kussen op een bepaalde plek op
de bank te leggen en ga zo maar door. Maar na een paar maanden besefte ik dat ik dit niet van een ander kon vragen en zo ben ik gaan leren om mij niet met zoveel kleine dingen bezig te houden en
het meer los te laten.
Reactie schrijven