Ik wist niet dat dit ook te maken had met mijn perfectionisme.. Het feit dat ik me zo erg kon/kan irriteren aan mensen die niet hard werken. 'Je bent hier toch om te werken!' schreeuwde ik in mijn hoofd tegen medestudenten/collega's.
Ik merk bij mijn huidige baan dat ik dit nog steeds erg lastig vind. Ik kan gewoon niet begrijpen dat er mensen zijn die uren lang andere dingen doen tijdens werkuren. Het gaat zelfs zo ver
dat ik vaak nog harder ga werken om hen te compenseren, of juist dat ik denk: dan ga ik ook niets meer doen! Ik merk dat ik hier heel erg last van heb als ik in een team samenwerk. Ik weet nog
niet goed hoe ik mijn gevoel kan veranderen, maar ik weet dat ik er wel iets aan moet doen!
Eigenlijk ben ik ook wel jaloers op mensen die gewoon maar hun gang gaan. Hoe heerlijk is het als je geen druk voelt, je gewoon maar wat werk doet en tussendoor genoeg tijd maakt voor leuke
dingen. Maar toch ben ik blij dat ik niet zo in het leven sta, het lijkt mij ontzettend frustrerend, deprimerend en saai om geen doelen in je leven/werk/relatie te hebben en hier dus ook niet
hard voor te werken. Ik sla er misschien soms in door, maar ik heb liever dat dan dat niets me meer uitmaakt. Maar balans vinden het juiste woord wat ik hier zoek, niet het uitersten van elkaar,
maar een middenweg vinden.
Reactie schrijven